Πριν από λίγα χρόνια οι ΗΠΑ ανεγνώρισαν τα Σκόπια ως Μακεδονία, δίνοντας το τελειωτικό χτύπημα στους ξενόδουλους πολιτικούς της Χώρας μας. Οι συστημικές πολιτικές δυνάμεις ανέκαθεν ήταν υποχείρια των ξένων υπερδυνάμεων, είτε της ΕΣΣΔ είτε (κυρίως) των ΗΠΑ, παρά τις όποιες αποπροσανατολιστικές τους φωνές κατά καιρούς, για να ξεγελαστεί ο κόσμος. Αξίζει να θυμηθούμε κάποια γεγονότα από το πρόσφατο παρελθόν, τα οποία αποδεικνύουν το μέγεθος της ξενοδουλείας. Όταν μετά το 1992 τα πράγματα είχαν αρχίσει να σκουραίνουν επικίνδυνα για τους πολιτικούς της Ελλάδας, σ’ ό,τι αφορά το ζήτημα του ονόματος των Σκοπίων, το νέο σχέδιο, το οποίο ρίχτηκε στην πολιτική πιάτσα, ήταν το ότι ελάχιστη σημασία έχει ποια ονομασία θα λάβουν τα Σκόπια. Αυτό που μέτραγε, σύμφωνα με την νεωτεριστική άποψη των ανεύθυνων που χειρίζονταν τα εθνικά μας θέματα, ήταν το να μπορέσουμε να ελέγξουμε οικονομικά το γειτονικό κρατίδιο. Εκεί, δηλαδή, που θα έπρεπε η πολιτική να κατευθύνει την οικονομία, συνέβαινε το ακριβώς αντίστροφο.....
Προκειμένου να μπορέσουν κάποιοι αδίστακτοι κεφαλαιοκράτες να κάνουν «μπίζνες» και να τα οικονομήσουν, εξαφανίστηκαν από τον ορίζοντα τα εθνικά θέματα. Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε, και το 2004, η κυβέρνηση (της ΝΔ και πάλι), όταν μετά την αναγνώριση των Σκοπίων από τις ΗΠΑ φοβήθηκαν την διοργάνωση κάποιων συλλαλητηρίων, τα οποία θα καυτηρίαζαν τόσο την στάση των ΗΠΑ όσο και την αδράνεια της ελληνόφωνης κυβέρνησης. Είδαμε τότε τραγελαφικά πράγματα από την «πατριωτική» κυβέρνηση της ΝΔ. Είδαμε τους «λοχίες» της κοινοβουλευτικής ομάδας να μαζεύουν τους φερόμενους ως «εθνικά ευαίσθητους» βουλευτές της Βορείου Ελλάδας (π.χ. Ιωαννίδης, Παπαθεμελής), ενημερώνοντάς τους ότι έτσι και συμμετάσχουν σε ενδεχόμενα συλλαλητήρια, να ξεχάσουν για τα καλά την ελπίδα υπουργοποίησής τους στην κυβέρνηση Καραμανλή. Ο δε «μάγκας» Μεϊμαράκης ανέλαβε να συμμαζέψει τον μηχανισμό του κόμματος, προειδοποιώντας τους «ζωηρούς» για τις εσωκομματικές συνέπειες που θα είχαν, έτσι και έκαναν του κεφαλιού τους. Δυστυχώς, στο ίδιο στάδιο υπευθυνότητας είχε σταθεί κι ένα μέρος της επίσημης εκκλησίας, η οποία μπορεί από την μια να αράδιαζε λόγους για την Ελληνικότητα της Μακεδονίας, από την άλλη, όμως, καλούσε τους πιστούς «να στοιχηθούν πίσω από την πολιτειακή και πολιτική ηγεσία, η οποία είναι άξια και ξέρει τι κάνει»…
Τα ίδια ακριβώς μπορούμε να διαπιστώσουμε και σ’ άλλα εθνικά θέματα, όπως το Βορειοηπειρωτικό και το Κυπριακό. Τι να θυμίσουμε, άραγε; την χρηματοδότηση του Δημοκρατικού Κόμματος Αλβανίας (το κόμμα του Μπερίσα) στο αρχικό του στάδιο από την ΝΔ; Την χαλαρή στάση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ στην «δίκη των 5 της Ομόνοιας»; την θετική στάση απέναντι στο σχέδιο Ανάν από το ΠΑΣΟΚ, με τον Γιωργάκη να δηλώνει περίπου κατενθουσιασμένος; Η ουσία είναι πως όλες οι παρατάξεις, όχι μόνον όσες πέρασαν από την κυβερνητική καρέκλα αλλά και όσες βρέθηκαν στην Βουλή από το 1974 μέχρι σήμερα (με εξαίρεση, φυσικά, την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ), δεν ξεπέρασαν ποτέ τον βραχνά της ξενοδουλείας, δεν πρότειναν ποτέ τίποτα αξιοσημείωτο, το οποίο θα έφερνε την Ελληνική εξωτερική πολιτική σε ουσιαστική σύγκρουση με τους «συμμάχους» της (διάβαζε: αφεντικά της). Ακόμα και η πρόταση του κλεισίματος των συνόρων με τα Σκόπια, η οποία είχε γίνει το 1993 από τον Ανδρέα Παπανδρέου (ως αντιπολίτευση, φυσικά, τότε) και Σαμαρά (ο οποίος ετοίμαζε τότε την «Πολιτική Άνοιξη»), ήταν ένα «παζάρι» με την ΕΟΚ, σαν ένας μοχλός πίεσης προς τους κοινοτικούς εταίρους, ώστε να προσέξουν περισσότερο τα οικονομικά αιτήματα και συμφέροντα διαφόρων, εδώ, κεφαλαιοκρατών. Η «ισχυρή οικονομική Ελλάδα» (τόσο, ώστε φτάσαμε στα μνημόνια) ήταν τόσο ισχυρή που δεν μπόρεσε να επιβάλει την άποψή της σ’ ένα νεότευκτο κρατίδιο με ανύπαρκτη οικονομία, υποτυπώδη στρατό και τεράστιο πρόβλημα με την αλβανική μειονότητα.
Σκεφτείτε, λοιπόν, πόσο χειρότερα είναι σήμερα τα πράγματα μ’ ένα Ελληνικό Κράτος υποταγμένο, απ’ όλες τις απόψεις, στις ορέξεις των πατρώνων του. Για Εμάς, τους Έλληνες Εθνικιστές της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, τα πράγματα είναι απλά όσο και ξεκάθαρα: οποιεσδήποτε συμμαχίες της Ελλάδας πρέπει, πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα, να εξυπηρετούν τα δικά μας σχέδια. Το μέχρι τώρα εμπειρικό υλικό της Ιστορίας, όπως είδαμε στις προηγούμενες αναφορές, κατέδειξε ότι η Ελλάδα ήταν «το παιδί για τα θελήματα» και «το υπηρετικό προσωπικό» σ’ ό,τι αφορά τις σχέσεις της με τους «συμμάχους» της και ιδιαίτερα με τις ΗΠΑ. Πιστεύουμε ότι ο Εθνικισμός πρέπει να έχει ένα συγκρουσιακό περιεχόμενο σ’ όλες του τις δομές και ενέργειες, από την εσωτερική λειτουργία του Κράτους μέχρι την εξωτερική πολιτική και τις διεθνείς σχέσεις. Ειδάλλως, δεν πρόκειται για τίποτα άλλο παρά για έναν ανέξοδο και ανεύθυνο «πατριωτισμό» του χειρίστου είδους, ο οποίος με το νεφελώδες περιεχόμενό του και την επακόλουθη πολιτική πρακτική του δεν εξυπηρετεί επ’ ουδενί την Πατρίδα και τον Λαό. Όπως ένας Λαός δεν πρέπει να ξεχνά την Ιστορία του προκειμένου να έχει μέλλον, έτσι κι ένα Κίνημα Εθνικό και Λαϊκό, με προορισμό την κατάκτηση της εξουσίας, πρέπει να μελετά την Ιστορία διεξοδικά και σοβαρά, ώστε να εξάγει τα δικά του διδάγματα και συμπεράσματα. Διδασκόμαστε από το παρελθόν, κατανοούμε το παρόν και δημιουργούμε το μέλλον, γνωρίζοντας ποια λάθη πρέπει να αποφύγουμε.
ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου